Het moment dat het laatste fluitsignaal klonk, vergeet ik nooit meer. Het hele stadion ontplofte. Mensen sprongen op, schreeuwden, huilden. Volwassen mannen met tranen in hun ogen. Voor het eerst in jaren – pas de tweede keer in 35 jaar – werd Liverpool kampioen, en wij waren erbij.
Dat we juist deze wedstrijd zouden meemaken, was puur toeval. Alles begon met een verjaardagsweekend voor mijn vrouw. We wilden er samen op uit met ons gezin: mijn vrouw, dochter, zoon en ik. En aangezien mijn zoon en ik al lang naar een wedstrijd van Liverpool wilden, was dit het perfecte moment. Vlucht, hotel, tickets – alles werd voor ons geregeld. Wat we toen nog niet wisten, was dat we kaartjes hadden voor wat de kampioenswedstrijd zou worden.
Nederlanders bij Liverpool FC
Liverpool had me altijd al gefascineerd. De club, de fans, de passie. En met de Nederlandse connecties – Van Dijk, Gakpo, Gravenberch, en Arne Slot als nieuwe trainer – voelde het bijna vertrouwd. Maar pas toen ik er was, besefte ik hoe bijzonder deze stad is. Niet alleen vanwege het voetbal, maar door de mensen. Iedereen, van jong tot oud, was zó vriendelijk. Of je nou een winkel binnenstapte of gewoon over straat liep – overal voelde je je welkom.
Ons hotel lag perfect: dichtbij de Mersey, midden in het centrum. De stad is compact, alles is op loopafstand. Op zondagochtend wandelden we over de Albert Dock, langs het water, tussen de koffietentjes en winkeltjes. Mijn vrouw en dochter genoten van hun eigen programma: shoppen, de stad ontdekken, even een pub in. Het was voor iedereen een fijne reis, niet alleen voor de voetbalfans.
Op weg naar het stadion begon de spanning te stijgen. De stad kleurde rood. Overal Liverpool-shirts. Mijn dochter had per ongeluk een blauw-wit shirt aangetrokken – de kleuren van Everton. Ze werd er heel vriendelijk op aangesproken: “Miss, misschien toch even een ander shirt aantrekken?” Gelukkig had ze iets anders bij zich. Dat is Liverpool: gepassioneerd, maar altijd vriendelijk.
Het stadion zelf – Anfield – is een ervaring op zich. De sfeer, de organisatie, het respect. We zaten tussen fans van alle leeftijden en nationaliteiten. Een ring onder ons Spurs-supporters, naast ons Britten, achter ons Duitsers en Denen. Geen gescheld, geen gegooide bekers – gewoon voetbal, zoals het bedoeld is. Ook de stewards deden hun werk met klasse. Ging je even staan, dan kreeg je vriendelijk de vraag om weer te gaan zitten.
You'll Never Walk Alone
En toen kwam het moment dat You’ll Never Walk Alone begon. Ik weet nog dat de vrouw naast me begon te huilen. Ze pakte mijn arm, verontschuldigde zich. Maar ik snapte haar helemaal. Ruim 60.000 mensen die tegelijk zingen, allemaal schouder aan schouder. Die tekst, dat gevoel – het is pure emotie. Mijn zoon kan dit beamen - het is echt een kippenvel moment. We hebben het gefilmd, maar zelfs dat doet het moment geen recht. Dat moet je gewoon zélf meemaken.
De wedstrijd zelf begon even spannend: een snelle 0-1 achterstand. Maar al snel viel de gelijkmaker, en vanaf dat moment voelde iedereen: dit komt goed. En dat klopte. Toen de scheidsrechter voor het laatst floot, brak er iets los. Het hele stadion veranderde in één groot feest. Buiten bij The Church, waar mijn vrouw en dochter stonden te wachten, was het net zo’n gekkenhuis. Overal juichende mensen, zingende Britten, en ja – ook flink wat drank. Maar alles bleef vrolijk en respectvol.
’s Avonds vierden we het in de stad. We aten in een Indiaas restaurant, Mowgli – heerlijk eten, vriendelijke bediening, betaalbaar ook. In elke pub was het feest, Liverpool vierde feest met zijn hele hart. En wij vierden mee.
Wat deze reis zo speciaal maakte? Niet alleen de titel, niet alleen het stadion. Het was het totaalplaatje. De vriendelijkheid van de mensen. De mix van voetbal en familie. Een perfecte reis met z’n vieren, waarin iedereen zijn eigen hoogtepunt vond. Voor mij blijft dat laatste fluitsignaal het moment dat alles samenkwam.
Old Firm
We zijn nu onderweg naar huis. En ja – we hebben het er al over: de volgende keer misschien naar de Old Firm in Schotland. Maar wat er ook nog komt, deze dag in Liverpool, die nemen ze me nooit meer af.